Янка Купала

Калыхала маці сына
У калысцы у ліповай
I пяяла яму песню
Вось як тутка, слова ў слова:

— Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі і сні вясёлкі-гулі,
Як жа вырасцеш вялікім, —
Не забудзься ты матулі.

Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі, злажыўшы ўкрыж далонкі,
Як жа вырасцеш вялікім, —
Не забудзься ты старонкі.

Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі, як кветка напрадвесні,
Як жа вырасцеш вялікім, —
Не забудзься гэтай песні.

Люлі, люлі, мой маленькі,
Набірайся моцы, сілы,
Як жа вырасцеш вялікім, —
Не забудзь маей магілы.

Люлі, люлі, мой маленькі!..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Сын павырас, на лес гледзя,
А ці помніць песню маткі, —
Запытайся ў суседзяў.