Янка Купала

Дарогай шырокай, з дарогі нялёгкай,
      Дый многа без ліку гадзін,
На кій абапёрты, стары і абдзёрты,
      Ішоў падарожны адзін.

Ішоў ён да вёскі, што блізка дарожкі
      У полі пад лесам была;
Там некалі даўна ён жыў добра, слаўна,
      Там моладасць-радасць прайшла.

Там кінуў ён хатку, і бацьку, і матку,
      I жонку пакінуў сваю,
I дзетак маленькіх, прыгожых, міленькіх,
      Пакінуў усю там радню.

У дальняй старонцы лет многа бясконца
      Пражыў у бядзе ён цяжкой;
Ні шчасця, ні долі не бачыў ніколі,
      Бядуючы слёзна парой.

Цяпер на зямельку, сваю карміцельку,
      Прыйшоў, каб пабачыць сваіх,
Убачыць каб хатку, і бацьку, і матку,
      I дзетак — калісьці малых.

Ідзець ён,  падходзіць і вёску  знаходзіць,
      Таксама, як жыў ў ёй, глядзіць:
I хаты ж такія — гнілыя, старыя,
      Карчомка таксама стаіць.

Тут хата Захаркі, там Еські, Ганчаркі,
      Там Янава жонка жыве,
Тут кум Давідзёнак, там сват Міхальчонак,
      Там Сорка, што соль прадае.

А вот і садочак, а вот і дамочак
      Даўнейшы яго тут відаць,
Во ганак той самы, з нізкімі акнамі, —
      Будынкі таксама стаяць.

Уходзіць у сенцы, аж гнуцца каленцы,
      А сэрца трасецца, баліць:
Што будзе тут скора — ці радасць, ці гора?..
      Вось дзверы адпёр і глядзіць...

Уйшоў, пазірае, сваіх пазнавае...
      Ах, што ж? Ці пазнае калі?
Заплакаў нябожа і глянуць не можа:
      Чужыя ужо там былі!..