Янка Купала

Падчысціла ўзвіжанне ўсю зямлю шчыра,
       Ліст зводзе хмызняк заскаруслы...
Злятаюцца буслы к адлёту у вырай,
       На сходку сыходзяцца буслы.

Дзе плотам граніцу адвёў сабе выган,
       За прасла пашчэпліваў прасла, —
За выганам буслы рашаюць суд мігам,
       Пакуль дню лучына не згасла.

Хто Млечны Шлях ноччу дагледзіць не зблудзе,
       Хто мора адмерыць крыламі, —
Той вылеціць толькі ў далёкія людзі,
       Той вылеце ў вырай з бусламі.

Клякочуць, хлапочуць. I крыллі, і скабы
       Сусед аглядае суседа,
Разводзяць і дзеляць, хто дужы, хто слабы,
       Хто болей, хто меней свет зведаў.

Зрабілі агледзіны, зрадзілі раду,
       К канцу прыбліжаецца сходка,
Шнур зладзілі к выраю ў згодзе і  складу,
       Сціхае гамонка-клякотка.

Ўжо мецяцца к лёту, ўжо хлопаюць крыллі...
       Бач, бусел адзін стаіць хмуры, —
Яго аднаго усе неяк забылі,
       Адзін ён не змесціўся ў шнуры.

Стаіць і чакае сабе прыгавору, —
       Знаў — буслава сходка не смешкі...
Ой, болей яму не пабачыці мора,
       Не бачыці выраю сцежкі!

I зноў ўсклекаталі крылатыя сябры:
       — Ён слабы, не наскага міру!
Хай  гіне,   хто  слабы,  згнілі  ў  каго   жабры!
       Смерць буслу, няздатнаму ў вырай!

Смерць! смерць!.. Задымела пуховае пер'е,
       З-пад сэрца кроў хлынула стужкай...
I, споўніўшы прыгавар, буслы ў бязмер'е,
       Узняліся за дружкаю дружка.

Шнур доўгі паплёўся пад небам вячыстым,
       Плыў з клёкатам далей і далей,
Аж згінуў з-пад вока у воблаках мглістых,
       Спавіўся ў туманныя хвалі.

А там, а за выганам сцелецца поле,
       На полі рассыпаны косці,
Над косцямі вецер гуляе, скаголе,
       Груган залятае у госці.

А там, ля касцей залаціцца пярсцёнак
       А надпіс чужой на ім мовай:
«Як вернецца бусел з нязнаных старонак
       Ка мне мілы вернецца ўзнова...»