Асёл, убачыўшы ў вадзе
Ў крынічнай свой асліны цень,
Здзівіўся, стаў, далей не йдзе,
Глядзіць ды думае, як пень.
Які тут чорт намаляваў
Мяне інакшым, як я ёсць?
Такія вушы падаваў,
Так пакрывіў на спіне косць!
I, каб сябе не аглядаць
Ды разагнаць сваю нуду,
Ён капытом давай мяшаць
З гразёю чыстую ваду.
Груган, сустрэўшы салаўя,
З сваяцтвам лезці стаў к таму:
«Ты родны мне, як бачу я, —
Хадзі ж, як брата абыму!
У нас з табой адзін фасон —
Як глюгі, крыллі і насы,
Птушыны ў нас быццё і сон,
Птушыны маем галасы.
Дык што ж нам жыць так па сабе?
Пры том табою не гарджу,
Хоць я шмат большы ад цябе
I ў чорнай вопратцы хаджу».
«О, вельмі дзякую за чэсць! —
Адпеў салоўка з-над палян, —
Мо' ў нас і адналькова шэрсць,
А ўсё ж такі ты, брат, — груган!»
Заспрачаўся кажух з ватай,
Адагнаўшы згоду,
Хто з іх лепшы, карыснейшы,
Хто якога роду.
Вата кажа: «Што ты значыш
Мне, кажух касматы?
Я чужыя знаю землі —
Ты ж — сяло ды хату!»
«Праўда, праўда, — тут гаворыць
Ёй кажух-маруда, —
Я жыхар зусім тутэйшы,
Ты ж адно — прыблуда!»
Апошнiя водгукi
46 недель 11 часов назад
1 год 6 недель назад
1 год 8 недель назад
1 год 8 недель назад
1 год 25 недель назад
1 год 31 неделя назад
1 год 32 недели назад
1 год 46 недель назад
1 год 46 недель назад
1 год 46 недель назад