Асёл і яго цень

Яшчэ не ацэнена

Асёл, убачыўшы ў вадзе
Ў крынічнай свой асліны цень,
Здзівіўся, стаў, далей не йдзе,
Глядзіць ды думае, як пень.

Які тут чорт намаляваў
Мяне інакшым, як я ёсць?
Такія вушы падаваў,
Так пакрывіў на спіне косць!

I, каб сябе не аглядаць
Ды разагнаць сваю нуду,
Ён капытом давай мяшаць
З гразёю чыстую ваду.

Груган і салавей

Яшчэ не ацэнена

Груган, сустрэўшы салаўя,
З сваяцтвам лезці стаў к таму:
«Ты родны мне, як бачу я, —
Хадзі ж, як брата абыму!

У нас з табой адзін фасон —
Як глюгі, крыллі і насы,
Птушыны ў нас быццё і сон,
Птушыны маем галасы.

Дык што ж нам жыць так па сабе?
Пры том табою не гарджу,
Хоць я шмат большы ад цябе
I ў чорнай вопратцы хаджу».

«О, вельмі дзякую за чэсць! —
Адпеў салоўка з-над палян, —
Мо' ў нас і адналькова шэрсць,
А ўсё ж такі ты, брат, — груган!»

Кажух і вата

Яшчэ не ацэнена
Заспрачаўся кажух з ватай,
      Адагнаўшы згоду,
Хто з іх лепшы, карыснейшы,
      Хто якога роду.

Вата кажа: «Што ты значыш
      Мне, кажух касматы?
Я чужыя знаю землі —
      Ты ж — сяло ды хату!»

«Праўда, праўда, — тут гаворыць
      Ёй кажух-маруда, —
Я жыхар зусім тутэйшы,
      Ты ж адно — прыблуда!»

Як нас знаходзяць

-

Апошнiя водгукi

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі