Вы, паны, мяне з песняй к сабе прызываеце, —
Майго люду апець справядлівую справу;
Рай, ніколі няснёны, вы мне адкрываеце:
Знайду, кажаце, ў гэтым і долю, і славу...
Шумна вецер пяе песню дзікую, жвавую
Над зямлёй, злітай потам людскім і крывёю;
Не ганюся, паночкі, ой не, я за славаю:
Чую — доля не ўзыдзе мне светлай зарою.
Чую я, чуе сэрца маё жаласлівае,
Душа ные, а болем здымаюцца грудзі:
Як радзіўся, ішло ўсё са мной нешчаслівае, —
Не пацешылі ў смутку і добрыя людзі.
Мяне маці мая не пацешыла родная:
Над калыскай пяяла аб цяжкай нядолі;
Яе песням зіма ўтаравала нягодная
Віхар гэтыя песні разносіў па полі.
Як падрос, дужы стаў, пазнаў свет, не пацешыла
Мяне моладасць, поўная зводных надзеяў:
Холад, голад, бяду на маіх плячах вешала,
Ласк за гора сваё з ёй не бачыў нідзе я.
Не было для мяне на куце месца вольнага,
На маю беднату паглядала з насмешкай,
У парозе было маё месца, бяздольнага,
За парогам калючкамі слалася сцежка.
Не пясцілі мяне ручкі дзевачак белыя,
Не шаптала мне слоўцаў сардэчных каханне;
Як пустэльнік, забыты людзьмі, я дні цэлыя
Жыву так і маркочуся з рання да рання.
Як цыган той, па свеце век цэлы бадзяюся
Без прытоння, без родненькай, цёпленькай хаткі;
Над чужой працай з сіл маладых выбіваюся,
Светлай веры у будучнасць нікнуць астаткі.
Так, паночкі, у будучу славу не верыцца,
I пустых абяцанак мне слухаць няміла;
А што ў сэрцы маім і душы цяпер дзеецца,
Буду пець, громка пець, пакуль возьме магіла.
Буду пець не за славу, праз вас абяцаную;
Буду пець, бо люблю свайго краю паляны.
Буду пець, бо люблю сваю песню загнаную;
Буду пець, бо мне дар гэты доляй пасланы.
Чутка йграеш, гулка йграеш
Ты на скрыпачцы сваей,
К небу з думкай падлятаеш,
Шчасця зычыш для людзей.
Уперагонку з салаўямі
Пайсці голас можа твой.
Грай жа, грай жа паміж намі!
Ваюй песняй з цемнатой.
Крэпкі струны тваёй скрыпкі,
Ў тваёй скрыпцы душа ё,
У руцэ сільнай смычок ліпкі
Лёгка ходзіць, як пярцо.
Павядзеш ты ім, і песня
Льецца — проста б слухаў век;
Неяк шчасна, то балесна
Сябе чуеш, чалавек.
Аб чымсь светлым, аб чымсь новым
Твая скрыпка грае нам;
Грае, грае, а ў ёй мова
Наша чуецца без плям.
Беларуса й яго жонку
Называеш ты людзьмі,
Беларусь, яго старонку,
Славіш песнямі сваймі.
Аж так хочацца, хоць сціха,
Тваёй скрыпцы ўтараваць, —
Піць з таго, што й ты, кяліха,
Аб чым граеш, апяваць.
Гэй, пяснярка, болей, болей
Нам на скрыпцы сваёй грай!
Прывітаем хлебам-соляй,
Дзякуй скажа родны край.
Бедна нашая старонка,
Яе ж люд бядней яе:
Не апеты песняй звонкай,
I цяпер хто ж апяе?
Хто? — як кінеш так прыгожа
Для сваіх ты йграць людзей.
...Эх! іграй жа той, хто можа:
Плакаць будзе весялей.
Апошнiя водгукi
2 года 37 недель назад
2 года 49 недель назад
3 года 14 часов назад
3 года 14 часов назад
3 года 16 недель назад
3 года 23 недели назад
3 года 23 недели назад
3 года 37 недель назад
3 года 37 недель назад
3 года 37 недель назад