Янка Купала

Цягнецца араты
За сахой крывой,
Конік слепаваты
Трасе галавой.

Бразджыць, скача сошка
То на пень, то з пня...
Цяжанькая ношка,
Араты, твая!

Стаў з трудоў гарбаты,
Хоць яшчэ не стар,
Падбел пабіў пяты,
Загарэў ўвесь твар.

I ногі, і рукі
Крывыя дрыжаць;
З якой, ах, прынукі
Мусіш гараваць?

Што цябе ганяе
Так трудзіцца век:
Ці доля такая,
Ці звер-чалавек?

Ну, ідзі, араты,
Гэй, далей ідзі!
Шнурок вузкаваты
Ары, не глядзі.

У сыру зямлю прутка
Сошку закладай,
Каня пугай хутка
Гані, паганяй.

Скібіну ў скібіну,
Загон у загон,
Валі дзесяціну,
Не лічы варон!

За кожным зваротам
Баразну раллі
Палівай ты потам,
Слязіной палі.

Змогся. Час прысесці,
Аддыхнуць, дружок...
Нясе жонка есці
Цэлы спарышок.

Ну, што, баба, гэта
Хлеба не нясеш?..
Ці ж на то ўсё лета,
Араты, арэш?

Ці ж на то ўсё лета
Ліці табе пот,
Каб есці без хлеба
Лебяду, асот?

Ці ж на тое ў полі,
Хоць душой замры,
Б'ешся без патолі
З зары да зары?

Доля твая, доля!
Дзе ж яна расла?
На чыстае поле
Хіба уцякла!

Ой ты, мой араты,
Хмары ты хмурней:
З цябе свет багаты,
Ты ж усіх бядней...