Янка Купала

Не цурайся, дзяўчынка-галубка, мяне!
Пажалей, прыгалуб бедака-сірату:
Збудзі сэрца, збудзі, — хай навек не засне,
Дабудзь песню з душы, разгані цемнату.

Не было мне пацех ад людзей, ад жыцця,
Не заглянула сонца у хату маю, —
Віхры гналі-гулі без канца, без пуцця,
Ажно долю паганую кляў я сваю...

Ой, так шоў — так сыходзіць мне год за гадком, —
А ёсць шчасце, ах, ёсць на бяспутнай зямлі!
Гэта шчасце ў каханні, ў змаганні са злом —
Дык хадзі ж, не ўцякай — душу, сэрца вазьмі!

Ты і я удваіх станем смелай ступой
Змагаць гора-бяду, паніжэнне і блуд,
Жыць, любіць і цярпець, ненаглядка, з табой
За нявольны свой край, за свой змучаны люд!