Янка Купала

Я кароль над каралямі,
      Пан я над панамі!
Што мне значаць і цары ўсе, —
      Пасудзіце самі.

Тругу-гугу! Тругу-гугу!
      Дзьму я ў рог вайсковы:
Гэта знак даю падданым
      З трубы берастовай.

Лясь-лясь! Лясь-лясь! — 
                               зброяй лясну
      Ўправа, ўлева громка:
Гэта страшу я падданых
      Пугай доўгай, ёмкай.

I сабраў сваіх падданых
      I павёў, павёў я
Цераз горы, цераз долы,
      За гай, за дуброўе.

Тругу-гугу! Тругу-гугу!
      Зноў трублю сярдзіта;
Лясь-лясь! Лясь-лясь! —
                                   свішчу зброяй
      Грозна, санавіта.

I усеўся я на троне —
      На карчы яловым,
А падданыя падданяць, —
      Не буркнуць ні слова.

Толькі — скуб-скуб! Скуб-скуб
                                              траўку
      Згодна ды пакорна,
Ажно рэха ад скубання
      Коціцца прасторна.

Толькі часам мм-у, мм-у! —
      Замычыць цялятка;
Бэ-э, мэ-э! Бэ-э, мэ-э! —
      Забляе ягнятка.

Рох-рох, цох, цох! Кві, кві,
                                   кві-кві!—
      Пісне парасятка,
Ды гі-гі-гі! — адыржэцца
      Недзе жарабятка.

А я важна, а я пышна
      Сяджу на пасадзе,
На падданых пазіраю,
      Як дзе на парадзе.

Сонца косы млоснай спёкай
      Сцелюцца на полі,
А ў дуброве штось шапоча
      Ліст з лістком паволі.

Куку-куку! Куку-куку! —
      Кукуе зязюля;
Піць-піць! Піць-піць! — каня
                                                кліча,
      Як бы после гуляў.

Ву-ву! Ву-ву! — загудзеў жук
      Каля вуха смела;
Ззынь-ззынь! Ззынь-ззынь! —
                           з мёдам з кветкі
      Пчолка зазвінела.

Сэрца мне затрапятала.
      I я без прынукі —
Шась трубу сваю на плечы
      Ды жалейку ў рукі!

Туль-туль-лілі! Туль-туль-
                                          лілі! —
      Граю, не зважаю;
Туля-ляля! Туля-ляля! —
      Птушкам падцінаю.

Гуля-ляля! Не кароль жа
      Я над каралямі?
Я, мой статак, сонца, поле?..
      Пасудзіце самі!