Янка Купала

Ты гадуй сынка, матуля,
У пялёнкі спавівай,
Калышы, пей люлі-люлі,
Пей паціху баю-бай!
      Над калыскай з бегам ночак
      Песні роднай не жалей,
      Каб, як вырасце сыночак,
      Верным вечна ён быў ей.
Як навучыцца хадзіці,
Маткі мову разумець,
Ты вучы яго любіці
Ўсё сваё ў пашане мець.
      Бай яму даўнейшы казкі,
      Ад бацькоў сваёй зямлі,
      Як жылі без чужой ласкі,
      Як слугамі не былі.
Як на веча сход ззывалі
I тварылі свой закон,
Як жылі ды панавалі,
Покі ўпалі у палон.
      Як жа ў розум убярэцца
      Твой сынок, як мак у цвет,
      Дужым стане, што, здаецца,
      Павярнуў бы цэлы свет, —
Выпраўляй яго у людзі,
На дарогу блаславі,
Разам з крыжам дай на грудзі
Роднай вузельчык зямлі:
      Каб не даўся ў крыўду здзекам,
      Не забыў сваіх старон,
      Каб вярнуўся чалавекам
      К роднай Бацькаўшчыне ён.
Ды узяўшы шчыра, міла
Сеяць шчасце, гнаць бяду,
Стаў адважна словам, сілай
За свой край і грамаду.
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .
Гэта ўсё ўпаі дзіцяці
З малаком сваіх грудзей,
Бо іначай пойдзеш, маці,
Жабраваць хлеб у людзей.