Янка Купала

I старая, і крывая
     Хатачка мая, —
Уся злеплена, як будка,
     З аднаго гнілля.

На страсе, як на балоце,
     Зрос зялёны мох;
Каты, часам і сабакі
     Лазяць па вуглох.

Па дзве шыбы у ваконцы,
     I тыя з лучын,
Адны нізенькія дзверцы,
     Ганачак адзін.

I у сярэдзіне у хатцы
     Бедна, хоць ты плач:
Непачэсна выглядае,
     Бо я ж не багач.

Яе сцен не склютавана,
     Няма ў ёй святліц,
З друзу выбіта падлога,
     Столь яе з драніц.

Як увойдзеш — пры парозе
     З гліны печ стаіць, —
На ўсю хату, як ураднік,
     З-пад ілба глядзіць;

А пад печкай — маіх курак
     Хаткі-катухі,
Там, як трэба мне ўставаці,
     Пяюць петухі.

Напроць печы з дзвюх пліт жорны,
     Ля жарон — палок,
Над палком тарчыць пад бэлькай
     Коска і брусок.

На куце пад абразамі
     Стол стаіць, як пан;
Дзве пры ім таўстыя лаўкі
     I адзін тапчан.

Дык во, знайце ж маю хатку,
     Родную маю! —
У ёй цэлы век жыву я, —
     Ем, працую, сплю.

Хоць старая, хоць крывая,
     З аднаго гнілля, —
Не аддам яе нікому,
     Бо яна мая!
     Бо яна мая!