Раз неяк зімовай парой Мужык сеч бярвенне пайшоў I ў лесе пад елкай гнілой Вужаку чуць з духам знайшоў. Ён з добрага сэрца ў мароз, Як толькі вужаку наўрэў, Узяў і да хаты прынес, На печы ў цяпле адагрэў. Адхухала гадзіну печ, Кусацца паўзе к мужыку, Але той давай яе сеч, Узяўшы тапор у руку. На смерць ён гадзюку засек, Шпурхнуў, дзе больш снегу мяло, I згінула ў снегу навек, Навек за няўдзячнасць і зло. ______ Навуку тут маем у том, Ёсць прыклад такі для людзей: Што хто за дабро плаціць злом, — Як гадзіна, сам прападзе.
З польскай — А. Міцкевіча
Апошнiя водгукi
2 года 8 недель назад
2 года 20 недель назад
2 года 23 недели назад
2 года 23 недели назад
2 года 39 недель назад
2 года 46 недель назад
2 года 47 недель назад
3 года 8 недель назад
3 года 9 недель назад
3 года 9 недель назад