Янка Купала

Люлі, спі, мой сынку!
Годзе плакаць, драцца!
Зашануй слязінку:
Некалі прыдасца.

Глянуць з неба зоры
На жыццё, на беды;
Пойдзеш ты з пакорай
Свайго бацькі следам.

Вырасцеш, дзіцятка,
Сасніне па вуха,
Будзеш дуж, мой братка,
Як мядзведзь-маруха.

Толькі будзеш ніжай
Беднаты пакорнай,
Не пазбудзеш крыжа
Сваёй долі чорнай.

Сцяжыну блудліву
Нойдзеш ты за хатай,
Змерыш свет шчасліва,
Не спаткаўшы брата.

Сам скуеш ты путы
Гора векавыя,
Сам саўеш пятлю ты
На сваю ты шыю.

Сыйдзе год за годам,
Сыйдзе чарадою,
Буры, непагоды
Свіснуць над табою.

Ты з мучэннем зжыўся,
Давядзе да рэшты:
Бедным нарадзіўся —
Бедным і прамрэш ты.

Дык жа спі, мой сынку!
Годзе плакаць, драцца!
Зашануй слязінку:
Некалі прыдасца.