Янка Купала

Па жыццёвай па цярністай
      Пуцявіне йду,
А за мной мая нядоля
      Гоне ўслед бяду.

Бяда чорная такая
      Сунецца, бяжыць,
Слёзы, жаласць насылае,
      Аж трудненька жыць.

Смутна, смутна, цурком слёзы
      Льюцца з-пад павек,
Хоць бы йшла ўжо смерць-магіла,
      Чымся так жыць век!

Эй, пайду я ў бор шумячы,
      Песню запяю,
Перад лесам выллю скаргу
      Горкую сваю.

Дзе ты, доля, дзе ты, воля?
      Не знаць, не чуваць;
Глуха стогнуць дубы, хвойкі,
      Галіны трашчаць.

Каб, здаецца, абняў елку,
      Сагрэў бы сабой,
А з людзьмі так неяк зімна,
      Жудка, божа мой.

Акавала сонца праўды
      Няпраўды зіма,
I як жыці, што чыніці?
      Разгадкі няма.

Толькі чорная нядоля
      Сунецца, плыве,
Хоць змагаюцца з ёй, гоняць,
      А яна жыве.