Янка Купала

Гэй! далёка за морам за сінім
      Ёсць адна старана, ёсць адна,
А ў ёй князева дочка — княгіня,
      Світазарай завецца яна.

Гэй! далёка за лесам, за борам
      Ёсць адна старана, ёсць адна,
А ў ёй князь у злацістым уборы,
      Срыбра б'е ад каня, ад сядла.

Гэй! далёка за хатай, за вёскай
      Ёсць адна старана, ёсць адна,
А ў ёй молад дзяцюк, бяды цёзка, —
      Ні ганораў, ні скарбаў няма.

Гэй і выйшла, ой! выйшла праява:
      I той князь, і дзяцюк той бядак
Спадабалі княгіню на славу,
      Спадабалі — і як яшчэ, як!

Не на рэчцы лялее вадзіца,
      I не явар калыша лістком, —
Гэта кроў маладая бурліцца,
      Гэта сэрца пайшло хадуном.

I паехалі ўдвух яны ў сваты
       (Абодвум далей нельга так жыць),
I той князь, і дзяцюк небагаты,
      Світазару за жонку прасіць.

Едуць дзень, едуць ноч, едуць доўга,
      Дзяцюк з той, а князь з той стараны;
Таму пнём, таму шляхам дарога;
      Яны едуць, і едуць яны...

Не арлы, сакалы на даліну
      На дабычу-пажыву лятуць —
Два ўдальцы да аздобнай дзяўчыны
      У яе хорам цудоўны бягуць.

«Вот, княгіня, вот, наша ты пані!» —
      Яны кажуць абодва так ей:
«Няхай ласка твая на нас гляне,
      Няхай выбера, хто ёй мілей!»

«Я багат, я брыльянтаў даволі
      Сыпну, княжна, пад ножкі твае;
Маё поле — тваё будзе поле,
      Табе слугі пакорны мае».

«Я хоць бедзен, ды шчыра затое
      Сваё сэрца, душу табе дам;
Не дам слуг, а сам буду слугою,
      Скарбам стану цаннейшым я сам».

Княжна чуе ўсе гэтыя словы, —
      Бедака бярэ мужам сабе.
Князь запеніўся, мсціцца гатовы,
      Дзецюку ўгрозы сыпе ў кляцьбе.

Не груган над ахвярай шыбуе,
      Не схаваную высачыў косць,
К праўдзе ўвагі не знае, не чуе,
      Як змяя, чалавечая злосць.

З чараўніцаю зелле князь вара,
      З цёмнай сілаю дружбу вядзе;
Маладую ўсыпляе ён пару,
      Маладому аковы кладзе.

Прабудзіўся ўдалец, — і што бача?
      Сам без княжны, апошні з людзей;
Світазара у хораме плача,
      Князь з дружынай гуляе сваей.

Ходзяць хмары шумліва, паважна,
      Падцінае хаўтурны ім звон;
Людзі плачуць над хлопцам, над княжнай,
      Князю б'юць за паклонам паклон.