Янка Купала

Між гор — далінаю — за вёску,
Не аглядаючыся ўзвыш,
Суважна, попрасту, па-свойску
Бяжыш ты, рэчка, і бяжыш.

Падгоніш каменьчык жвіровы,
Травінку водную трасеш,
Чапаеш кораньчык альховы,
Па верху кветачку нясеш.

I лёд зімой табе не шкодзе —
Ўсё коцішся; а цеплым днём
На бераг выглянеш разводдзем,
Дый после — зноў сваім слядком,

Нясецца весела вадзіца,
Мая з ёй думка след у след, —
То рвецца ўдаль, то зноў баіцца:
I міл, і страшан думцы свет.

А рэчка як бы мне гавора:
«Аб долі хочаш знаць маей?
Я — капля ў моры; толькі ж мора
Маё ад дум тваіх святлей!..»