Янка Купала

З торбай кажны, з думкай важкай:
     «Дадуць — не дадуць»,
Даўным следам дзед за дзедам
     На кірмаш ідуць.

Як дарога к хаце бога,
     Або й так аб што,
Не пытаюць, добра знаюць,
     Звон пачулі — й до!

Быццам горбы, іхні торбы
     Выдаюць парад;
На кірмашы старцы нашы
     Садзяцца у рад.

Кожны прэцца ў лепша месца...
     Чуй! аж во калі,
Ўтройцы, ўпарцы хрыпла старцы
     Песню завялі.

Той там з лірай у тры шчыра
     Струны задае,
Той з кантычкі, той з прывычкі
     Модлы дзьме свае:

За змарлыя, за жывыя
     Душкі, за жыццё,
За скацінку, за збажынку
     I за ўсё, за ўсё...

Гэй, малітвам, быццам бітвам,
     Стар'ё аддалось,
А з-пад воку глядзяць к боку,
     Ці дадуць хто штось.

Во паследні у абедні
     Кончыўся «падай»;
Сыплюць людзі, што-та будзе, —
     Старча, намагай!

Неспакойна з сілай двойнай
     Песень гул памкнуў,
I ўвесь гэты рой распеты
     Рукі працягнуў.

Дыдак густа й хлеба лусты
     Сыпяцца, прычом
Разам з хлебам — за што трэба
     Маліцца дзядом.

Час праходзе... Годзе, годзе
     Глядзець на полк наш!
Пайшлі людзі, што-та будзе, —
     Кончыўся кірмаш.

З торбай кажны, з думкай важнай:
     «Ці дзе больш дадуць»,
Даўным следам дзед за дзедам
     З кірмашу ідуць.