Янка Купала

Збліжаецца лета к адходу, —
Дзе-нідзе зляцеў ліст чырвоны;
Павесіўшы лубку на шыі,
Выходзе сявец на загоны.

I поўнай мазолістай жменяй
Жытцо па раллі раскідае,
Хавае ў зямельку надзею,
Што возьме з сяўбы? — не згадае.

Ці, можа, цяпер вот, увосень,
Чарвяк яго працу падточыць,
Ці снег у разводдзе падпарыць,
Ці ўлетку грады падрузгочаць,

Ці знішчыцца ў пуньцы пажарам,
Ці так ад якой-небудзь прыгоды —
Такія, ах! горкія думкі
Сяўца абсядаюць заўсёды.

А ён не зважае на гэта,—
То ўвосень, то цёплай вясною
Арэ, барануе і сее
Сваёй мазалістай рукою.

Тут кожны, сяўца хто пабача,
Стары, ці малы, ці кабета,
— Радзі, памажы, божа! — кажа,
А лёгка ж на сэрцы чуць гэта!

— Радзі, памажы, божа! — скажам
I мы сяўцам ўсякага роду,
А з зерня, што добрага севу,
Збяруць яны й добрую ўроду.