Янка Купала

Калі бывае мне маркотна, —
А я маркочуся часцей,
Як гэта думае ахвотна
Мой дабрадзей ці ліхадзей, —

Тады іду я ў лес нядбала,
Каб не мазоліць воч людзям,
На мох валюся дзе папала,
I ўжо я з пушчай сам-насам.

Ніхто не бачыць і не чуе,
Аб чым тут гутарку вяду,
Дзе думка днюе і начуе,
Сваю хавае дзе нуду.

А з лесам сябры мы старыя, —
Не раз праводзілі папас;
За сорак год нам дружбу крые,
Калі сышліся першы раз.

За гэты час, навек схаваны,
Шмат мелі ўсякіх лет і зім, —
Былі агні, былі туманы,
Было ўсяго са мной і з ім.

Цяпер, калі сюды прыйду я,
Знаёма, ясна, як сляза:
Усё тыя шышкі лес гадуе,
Ўсё тая ўецца дзермяза.

Таксама мох ляжыць, як воўна, —
Бы ў пуху песціцца нага;
Ад птушак ройна, шуму поўна,
Глядзі ды слухай як мага.

Сягоння бачу тут бярозку:
Была жывой — цяпер ляжыць, —
Як маёй смутнай долі цёзку,
Паспеў віхор яе скрышыць.

Без часу ёй прыйшлось замерці...
Ляжы, гаротная, ляжы,
Пакуль не разбяруць па чвэрці
Цябе на дровы ці крыжы!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Прыціхне лес ды зноў аб нечым
Шуміць, гамоніць, колькі дуж,
Супроць вятроў каробіць плечы,
Ўвесь выгібаецца, як вуж.

Вароны ўвысі крык заўзяты
Узнялі, бы клянуць сябе,
А дзяцел дзюбаю зубатай
Дзяўбе сасонку ды дзяўбе.

Зязюлька ў тахт «ку-ку» кукуе,
Як ёй хто голас натачыў;
Лічу, ці доўга павякую...
Замоўкла... мала налічыў.