Янка Купала

                                І хоць дасць мне доля ў дамавіне месца, —
                                Устане цень з зямлі мой, на крыж
                                                                                  абапрэцца
                                 I ў той бок глядзеці будзе век нязводна,
                                 Дзе ляжаць загоны Беларусі роднай.

                                                                            Янка КУПАЛА

Над дахамі гмахаў адна Вечарніца
Блішчэла ў смузе вечаровай, калі
Самому сабе я падаўся чужынцам,
Самотным чужынцам на роднай зямлі.

I скрушна шапталі мне дрэвы: «Юнача,
Ты дробная трэска ад той грамады,
Што пнулася нечага тут перайначыць,
I марна сышла, і растала, як дым...»

Я слухаў, зайздросячы гмахам халодным,
Жадаючы толькі адно — скамянець,
I раптам убачыў я цень, што нязводна,
Ахутаны смуткам, глядзіць на мяне.

I ў цьмяным абліччы пазнаў я: Купала!
У поглядзе ясным, празрыстым да дна...
Наўкол Вечарніцы з сінечы адталай
Выходзілі зоркі — плылі давідна.

Алег Мінкін