Янка Купала

Невясёлая старонка
      Наша Беларусь:
Людзі – Янка ды Сымонка,
      Птушкі – дрозд ды гусь.

Поле – горы ды каменне,
      Потам зліта ўсё,
Сенажаць – адно карэнне,
      Сівец ды куп'ё.

Родзе шнур несамавіта,
      Колькі б працы ўнёс, –
Ячмень з сажай, з званцом жыта,
      З свірэпкай авёс.

Небагатыя і вёскі,
      Садоў ў іх не знаць,
Толькі часам дзе бярозкі,
      Як тычкі, стаяць.

А па вёсках люд убогі,
      Век бяда ў крук гне,
Вечна ў лапцях гное ногі,
      Зрэб'е спіну тне.

Цёмны, цёмны народ гэты,
      Трудна і сказаць,
Абарваны, неадзеты,
      Не ўмее чытаць.

З яго кожны насмяецца,
      Назаве дурным...
Бедны люд... так бы, здаецца,
      Плакаў разам з ім.

Так няміла, як магілай,
      Неяк выдае
Беларусь, мая старонка,
      Дый люблю ж яе.

Я, калі б з ёй разлучыўся,
      Плакаў з усіх сіл...
Эй, бо дзе воўк урадзіўся,
      Яму куст той міл!

Дома голаду дазнаю, –
      З'ем хлеба, вады...
Горай жыці ў чужым краю,
      Болей слёз, нуды.

Там не знойдзеш братніх сэрцаў,
      Там кожны чужым,
Будзеш жыць з нудой у спрэчцы
      Ды адзін-адным.

Песню родную зацягнеш,
      Хто пачуе, хто?
Там любіць свой край прысягнеш
      Лепей, як жыццё.