Янка Купала

Іграюць сурмы баявыя,
Віхор разносе іхні звон, —
I песні дзіўныя такія
Ад іх лятуць да ўсіх старон.

Аб славе цуднай граюць сурмы,
Аб шчасці люду усяго;
Завуць змагаць няволі штурмы,
Завуць... ой, многа да чаго!..

Дый дарма звоняць сурмы гулка,
Народ абманены прыціх, —
Той спіць, той ходзе без прытулка,
А жаль і роспач у ва ўсіх.

Мучыцель толькі рад, снуецца,
Як шакал дзікі па трупах, —
З ахвяр сваіх ваўком смяецца,
З ахвяр, што мруць у ланцугах.

I відзець страшна ў путах сілу,
Людскі ўвесь з жалю енк і плач,
Аж хоць кладзіся у магілу
I свету гэтага не бач.

I ходзіш так, як Пагарэлы,
I хочаш людзям скаргі слаць,
Азвацца крыкам на свет цэлы:
Дзе праўды, волі дзе шукаць?!

А сурмы граюць баявыя,
Віхор разносе іхні звон, —
I песні дзіўныя такія
Ад іх лятуць да ўсіх старон.