Дарэвалюцыйныя вершы | Янка Купала

К табе, мая ночанька цёмная,
І к вам, мае зоранькі-кветкі,
З паклонам іду, непрытомны я,
І клічу вас, клічу за сведкі.

Пасведчыце, як мне тут маецца
Ў маёй адзіноце, нядолі,
Як сэрца ў грудзях разрываецца,
Як плача душа без патолі.

Пасведчыце там перад мілаю,
Як тутка па ёй я журбую…
Мо хоць над маёю магілаю
Я водклік ад мілай пачую.

К табе ж, брат мой, вецер, звяртаюся
З закляццем-прысягай такою:
На смерць і жыццё прысягаюся,
На шчасце сваё маладое:

Мілей мне яна і ад сонейка,
Мілей ад маіх сноў дзяціных,
Ад красак квяцістага гонейка,
Ад песень вясной салаўіных.

Вось гэты заклён з загаворамі,
Ты, ветру, мой шчыры дружача,
Дамчы к маёй мілай за горамі
І кінь ёй пад ногі – хай бача!..

Пакінуць водгук

Па жыццёвай пуцявіне

Па жыццёвай па цярністай
      Пуцявіне йду,
А за мной мая нядоля
      Гоне ўслед бяду.

Бяда чорная такая
      Сунецца, бяжыць,
Слёзы, жаласць насылае,
      Аж трудненька жыць.

Смутна, смутна, цурком слёзы
      Льюцца з-пад павек,
Хоць бы йшла ўжо смерць-магіла,
      Чымся так жыць век!

Эй, пайду я ў бор шумячы,
      Песню запяю,
Перад лесам выллю скаргу
      Горкую сваю.

Дзе ты, доля, дзе ты, воля?
      Не знаць, не чуваць;
Глуха стогнуць дубы, хвойкі,
      Галіны трашчаць.

Каб, здаецца, абняў елку,
      Сагрэў бы сабой,
А з людзьмі так неяк зімна,
      Жудка, божа мой.

Акавала сонца праўды
      Няпраўды зіма,
I як жыці, што чыніці?
      Разгадкі няма.

Толькі чорная нядоля
      Сунецца, плыве,
Хоць змагаюцца з ёй, гоняць,
      А яна жыве.

Пакінуць водгук

Пад крыжам

З балеснаю ў сэрцы пакорай
Пад крыжам збуцвеўшым стаю,
I ўвокал – ад гораў да гораў –
Зямлю аглядаю сваю.

Навокала сцелецца столькі
Багацця, красы і святла!
Хоць болькі, старыя ўсё болькі,
Адна за адною лягла.

Плакучыя стогнуць бярозы,
Скідаючы лісць залаты;
Хістаюцца дзікія лозы,
Глухія, сухія кусты.

Звод нейкі гамоніць, шапоча:
– Калодаю, дружа, ты будзь!
Душа толькі верыць не хоча,
Не хоча паняць і заснуць.

Упаўшыя грудзі калыша
Жальбой непрыхільнаю сум,
I тысячы ў памяці піша
Гаротных, нявыжытых дум.

Бяссільна народ свой пытаю,
Абняўшы пахілены крыж:
- За што ты ад краю да краю
Магілай жывою ляжыш?

Ці коні твае патрупелі,
Цягаючы ў поце плугі?
Ці косы твае прытупелі
З крывавай на лузе смугі?..

Пытаю жывых назаліста,
Чакаю, адказ ці бяжыць...
Маўчыць, як дамоўка, ўсё чыста...
Пракляцце – і тое маўчыць.

Пакінуць водгук

Раздзелы

Перыяды творчасці

Катэгорыі паэзіі

Гады творчасці

Як нас знаходзяць

Апошнiя водгукi

Раiм наведаць

Лічыльнікі